---

İşkenceler Altında Tek Söz “ehad Ehad”

---

Onlar her anda O’nu (c.c) anar O’ndan yardım dilerlerdi. Sahabe efendilerimizin Allah’a olan imanlarının kuvvetini ne işkenceler nede zorluklar zayıflatamadı. Onlar işkence altında bile yanlız Allah’ı zikrederlerdi…

Mekke devrinde; bilhassa güçlü kabîleleri olmayan fakir ve köle müslümanlar, azılı müşrikler tarafından çok ağır işkencelere tâbî tutuldular.

Meselâ Hazret-i Bilâl -radıyallâhu anh-’ın gaddar sahibi Ümeyye bin Halef, akla hayâle gelmedik işkenceler yapardı. Onu kızgın kumlara yatırır, üzerine koca koca taşlar koyar, bazen de Mekke sokaklarında sürüklerdi. Bilâl-i Habeşî -radıyallâhu anh-’ı bir gün bir gece susuz bıraktıktan sonra; kendisine demirden bir gömlek giydirir, şiddetli sıcağın altında kızgın kumlar üzerinde tutar, vücudunun yağı eriyinceye kadar bekletirdi.

İŞKENCELER ALTINDA TEK SÖZ “EHAD EHAD”

Müşrikler Bilâl -radıyallâhu anh-’a her türlü işkenceyi yapmalarına rağmen istedikleri şeyi söyletemezler, o dâimâ;

“–Ehad!.. Ehad!.. Ehad!.. (Allah bir!.. Allah bir!.. Allah bir!..)” derdi. (Bkz. Ahmed, I, 404; İbn-i Sa‘d, III, 233; Belâzurî, I, 186)

Ammâr -radıyallâhu anh-’ın babası Hazret-i Yâsir -radıyallâhu anh-, müşriklerin söyletmek istedikleri şeyleri söylemedi ve onların ağır işkenceleri altında şehîd oldu.

Annesi Hazret-i Sümeyye -radıyallâhu anhâ- da, vahşî işkencelere mâruz kaldıktan sonra bir ayağı bir deveye, diğer ayağı da diğer bir deveye bağlanarak canavarca parçalandı, fecî bir şekilde şehîd edildi.

Yine kimsesiz müslümanlardan Habbâb bin Eret -radıyallâhu anh-’ı, zâlim sahibesi kızgın demirlerle dağlardı. Zinnîre Hatun -radıyallâhu anhâ- işkencelerden gözlerini kaybetmişti. Hazret-i Suheyb -radıyallâhu anh-’ı, baygın düşünceye kadar döverlerdi. Abdullah İbn-i Mes‘ud -radıyallâhu anh-’ı, Mescid-i Haram’da Kur’ân okudu diye fecî şekilde darp etmişlerdi.

Tevhid imtihanı zordur.

Dinde en zor mesele, akāiddir. İnsanın her uzvunda irade vardır. Fakat kalbinde irade yoktur.

Demek ki; sadece; «İnandım!» demekle, îman kalpte kök salamaz. Çeşitli imtihanlarla, o îmânın kökleşmesinin gerçekleşmesi gerekir. Îmânı zayıf olanlar ise, bu imtihanlarda kaybederler.

Kur’ânî tâlimat bu husûsu şöyle beyan buyurur:

“…İnsanlar imtihandan geçirilmeden, sadece; «Îmân ettik!» demeleriyle bırakıverileceklerini mi sandılar? And olsun ki Biz, onlardan evvelkileri de imtihan ettik. Elbette Allah, sadâkatte bulunanları da yalancı olanları da ortaya çıkaracaktır.” (el-Ankebût, 1-3)

Böyle çilelere tahammül bereketiyle tevhid inancı ne kadar sağlam yerleşirse, kalp o minvalde devam eder.

Zira kalpte lâyıkına muhabbet ve müstehakkına nefret yerleşince; kalp, başlangıçtaki iradesizlikten muhafaza edilmiş olur. Bundan itibaren karşılaştığı menfî şahıs ve fikirlere meyletmez, müsbet şahsiyet ve mânâlara ise teveccüh gösterir.

Nebîler silsilesinde, tevhid mücadelesinin muazzam misalleri yaşanmıştır.